I Jezus w szpilkach za dwa tysiące.

Przechodząc obok H&M uderzyła mnie nagła potrzeba posiadania nowej torebki. (przecież umrę jeśli niczego sobie nie kupię akurat dziś. teraz. natychmiast.) Zamiast zdusić w sobie tego potwora pozwoliłam mu sobą zawładnąć i weszłam do sklepu. Proszę nie zadawać zbędnych pytań: to oczywiste, że spełnianie takich zachcianek to rzecz jak najbardziej wskazana dla osoby bezrobotnej bez perspektyw na szybkie znalezienie pracy.

Wchodząc po schodach na piętro poczułam, że ktoś przechodzący obok dość mocno trącił mnie barkiem. Przystanęłam i automatycznie obróciłam głowę. Nasze oczy spotkały się i przeszło mnie dziwne uczucie, że znam tę osobę. Może studiowałyśmy razem? Może chodziłyśmy razem na jakieś zajęcia? Może to znajoma znajomych, którą poznałam kiedyś na imprezie? Starałam się skojarzyć ją z jakimś wydarzeniem albo inną osobą, by przypomnieć sobie kto to do cholery jest i dlaczego wygląda tak znajomo. Powinnam się uśmiechnąć i udawać, że ją rozpoznałam? Powinnam powiedzieć cześć?

W trakcie retrospekcji, która miała miejsce w mojej głowie (nie)znajoma najpierw zlustrowała mnie od góry do dołu i skrzywiła się by na koniec rzucić mi pogardliwe spojrzenie i odejść.

A, czyli to by było na tyle.

Stojąc w kolejce do kasy ponownie się na nią natknęłam. Czekając aż pani przede mną zdecyduje końcu czy powinna kupić trzy koszule czy dwie jej w zupełności wystarczą (wystarczą, na litość boską! ) skorzystałam z okazji by przyjrzeć się (nie)znajomej jeszcze raz. Średniego wzrostu szczupła szatynka, małe oczy, niewielkie usta... NO CHOLERA JASNA! Przecież to ta popularna szafiarka! Blogerka modowa znaczy. Nic dziwnego, że twarz wydawała mi się taka znajoma.

Podeszła bliżej mnie, otoczona wianuszkiem dziewczynek w przedziale wiekowym mniej więcej 15-17 lat i zaczęła rozprawiać o czymś szalenie istotnym, jak delikatne różnice między odcieniami czerwieni albo idealna szerokość gumki od majtek.

- Kochane moje, naprawdę chciałabym zostać dłużej i opowiedzieć wam jeszcze więcej, ale muszę uciekać- zaszczebiotała, jednak pogodny i jak na mój gust trochę przesłodzony głos zniknął gdzieś pośród jęku zawodu jej słuchaczek.

Wyobraźcie sobie stojące przed wami wielkie pudło lodów miętowych. Albo ogromny kawałek sernika z herbatnikami i polewą toffi. Albo naleśniki z bananami, nutellą i syropem. Czujecie ten smak, słodki zapach wypełnia nozdrza a ślinianki pracują na pełnych obrotach. Już macie rzucić się na smakołyk, gdy nagle ktoś podbiega, zabiera wam wszystko sprzed nosa i ucieka śmiejąc się szaleńczo.

Tak, dokładnie taki wyraz twarzy miały te wszystkie dziewczyny.

- Naprawdę, podziwiam Cię że zrobiłaś taką karierę!

- Ale będzie można tu jeszcze kiedyś na ciebie wpaść, prawda?

- Kochana, przede wszystkim życzymy dużo siły! Żebyś mogła dźwigać te wszystkie torby z ubraniami!

- Oj tak! Do tego potrzeba dużo siły, hihihihi.

Boże mój.

Gdyby taki komentarz padł w tej chwili z moich ust mógłby być uznany za ironiczny albo odrobinę prześmiewczy. Zachciało mi się płakać, widząc, że to wszystko zupełnie na poważnie. Stały i wsłuchiwały się w jej słowa jakby to sam Jezus zstąpił z niebios by głosić słowo boże, nawracać i rozprawić się z grzesznikami.

Znów spojrzała w moją stronę. Tym razem to ja obdarowałam ją przeciągłym spojrzeniem i delikatnie wykrzywiłam usta w uśmiechu. Z perspektywy metr dziewięćdziesiąt plus.

Naprawdę, na zdjęciach wygląda na wyższą. I jakby bardziej foremną.

PS. Tak, wiem. Jestem tylko zazdrosna. Bo niepopularna. I marudna.